Αυτό είναι, μέχρι στιγμής, ένα ατέλειωτο έργο, πειραματισμός με της πολλές διαφορετικές τεχνικές που προσφέρει το υλικό και πραγματικά απολαμβάνω να δουλεύω σε αυτό, όποτε βρίσκω το χρόνο για αυτό, επειδή γιατί μου κάνει να ζητήσω συμβουλές άπο οι πολύ καλοί φίλοι μου που μελετάνε εδικοί με την κεραμική τομέα.
Το έργο ξεκίνησε περίπου πριν από έξι χρόνια και έχω στο μυαλό τίποτα αλλό να το πάρω και την περαιτέρω ανάπτυξη, όσο θυμάμαι πίσω για να κεντρίσει την περιέργεια που με έκανε να το ξεκινήσει από την πρώτη. Ουσιαστικά θέτει «η ιδέα», όπως κοινές σε κάθε άνθρωπο και παρόλο που κάθε ιδέα μπορεί να έχει μια διπλής όψης, η πρόθεση είναι να παρουσιάσει μια κοινή και καθημερινή και δράσης είναι να σκέφτονται σαν μια αφηρημένη σύνολο που ενοποιεί και συνδέει τους ανθρώπους με εκ των προτέρων χωρίς να λαμβάνεται υπόψη σε κάθε είδους διαφορά.
Μαθαίνοντας να φοβόμαστε τον θάνατο, κύριο μάθημα στην τωρινή ζωή, η οποία μας δείχνει να αισθανόμαστε παραπάνω τους ίδιους τους εαυτούς μας και φυσικά, αυτό που μας περιβάλλει. Κοιτάζοντας τα αστέρια κανείς μπορεί να έχει την αξία να πει ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο μονάχα γιατί δεν είναι στο χέρι μας να το ανακαλύψουμε. Κοιτάζοντας γύρο μας, βλέπουμε χαμένα βλέμματα βυθισμένα στο παράλογο των παραισθήσεων που μας τυφλώνουν και μας κάνουν να φοβόμαστε το υποδεκτικό σκοτάδι. Δίνοντας βάρος σε μια μοναδική ταυτότητα που απαιτεί άπο έμας το τεχνητό δικαίωμα που έχουμε δημιουργήσει όπου χάνουμε τη αληθινή ταυτότητα. Έχουμε ξεχάσει τις ρίζες μας και την αφετηρία μας επειδή μας έχει στοιχειώσει το αναπόφευκτο τέλος μας. Αγωνιζόμενοι για να μην φοβόμαστε το αναπόφευκτο θυμόμαστε την απλότητα τις ομορφιάς μέχρι το σημείο να νοσταλγήσουμε τον ήχο του πολιού που έχει την τύχη να ζει σε μια λογική που είμαστε ανίκανοι να δουμε το δικαίωμά μας. Κοιτάζοντας το κενό δουλεύουμε κάθε μέρα σαν οδηγός του θυμού, που αφήνουμε να μπει και να βγει για να χάσουμε τον φόβο να βουτήξουμε στο κενό και να δούμε την αντανάκλαση του σκοταδιού που χάνεται. Αγωνιζόμενοι να ξεχάσουμε τους πόθους της καταστροφής κάθε μέρα ψάχνουμε τα χρώματα στο γκρι κελί μας γιατί πάντα θα βρίσκουμε λόγους για να έχουμε μια μέρα γκρι αλλά πολλούς περισσότερους λόγους για να χαμογελάμε. Και που θα ήταν ο χρόνος ο οποίος καίει αυτό που η ανυπομονισία μας θέλει να το μετατρέψει σε στάχτες. Επαληθεύοντας πως ξοδεύουμε τη ζωή, αντί να χρησιμοποιούμε τον πολύτιμο χρόνο που μας ποσφέρει για να είμαστε αυτό που θα μπορούσαμε και θα οφείλαμε να είμαστε. Είμαστε πεινασμένοι και δεν μας νοιάζει η τιμή που μπορεί να έχει χορτάσει τις ανησυχίες μας των χαζών, παράλογων και αντιφατικών παραισθήσεων. Επιμένουμε να κάνουμε περίπλοκο το απλό, ξεχνώντας το ωραίο και τον παρόν του. Όλοι πεθάνουμε και κανείς δεν ξέρει μέχρι που θα φτάσει. Να αναλαμβάνουμε αυτό που στην πραγματικότητα είμαστε: το τίποτα και τα πάντα. Τα πάντα είναι διαφορετικά και απαραίτητα, τα πάντα μέσα στο τίποτα, το τίποτα μέσα στα απέραντα πάντα. Αλλά θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερα. Να ανοίγουμε πραγματικά τα μάτια, με όλα όσα ανέχεται, επειδή είναι πολύ όμορφο να είμαστε τόσο ασήμαντοι, γιατί η αληθινή ομορφιά έγκειται στο πιο απλό.
Κοσμήματα από ασήμι 925. Μοναδικά και χειροποίητα κομμάτια. Εμπνευσμένο από τη φύση.
Μικρά χάλκινα γλυπτά.
© 2021 Pablo Carrión.